Szpeciel ten nabiera w ostatnich latach bardzo dużego znaczenia. W tym sezonie występuje w dość dużym nasileniu, szczególnie w sadach, gdzie z uwagi na niskie nasilenie występowania przędziorków nie prowadzono ich zwalczania.
Dorosłe pordzewiacze mają 2 pary odnóży w przedniej części ciała, są barwy beżowej, kremowej, kształtu wrzecionowatego, pod binokularem przypominają „kluseczki”. Nimfy pordzewiacza są podobne do osobników dorosłych, lecz mniejsze. Szpeciele te z uwagi na bardzo małe rozmiary są trudne do zauważenia, swobodnie można je oglądać pod powiększeniem, co najmniej 30 krotnym.
Zimują samice w spękaniach kory, za pąkami lub w pąkach za łuskami. Samice z zimowania wychodzą w kwietniu i przechodzą na rozwijające się pąki. Żerują tam intensywnie i po pewnym czasie zaczynają składać jaja u nasady ogonków liściowych. Następnie żerują na dolnej stronie liści w pobliżu nerwu głównego.
Szpeciele występują na jabłoni od kwietnia do lipca lub sierpnia, żerując na sukcesywnie rozwijających się jabłoniach. Na skutek ich żerowania na liściach powstają na nich początkowo drobne jasne plamki, które zlewają się ze sobą i brunatnieją. Liście przebarwiają się, tracą połysk i mogą przedwcześnie opadać. Szpeciele żerują także na pąkach kwiatowych, kwiatach i zawiązkach owocowych, efekty ich żerowania widać później na owocach w postaci ordzawień.
Marcin Oleszczak, Intermag
