Cięcie różnych form korony gruszy
Grusze powinny być zawsze cięte w drugiej połowie marca. Korony wrzecionowe, czy osiowe wyprowadzamy i tniemy w okresie owocowania z zachowaniem takich samych zasad jak w przypadku jabłoni. Gałęzie tworzące tzw. stół, czyli pierwsze piętro, zawsze tniemy na tzw. klik. Przy czym ważne jest, aby 4 do 6 pędów, które go tworzą, były skierowane zawsze lekko ku górze. W przeciwnym wypadku, zamiast pąków kwiatowych, będą nam wybijać długopędy o bardzo silnym wzroście i zacieniać tę cześć przewodnika. Wówczas w tej jego części nie uzyskamy żadnych pędów ani pąków kwiatowych. Na gałęziach tworzących tzw. stół zawsze też usuwamy pędy boczne tj. te, które są dłuższe od jednoręcznego sekatora. Wycinamy je na czop o długości 6–8 mm. Wówczas mamy szansę uzyskać jednoroczne długopędy (o długości 20–25 cm) zakończone pąkiem kwiatowym. W kolejnym sezonie zbierzemy z nich owoce, a w marcu następnego roku skracamy je za pierwszym pąkiem liściowym.
Na przewodnikach koron stolikowych, świecznikowych; Beiling’owych, dreiling’owych, mikado, sznurowych i V nigdy nie pozostawiamy gałęzi 2, 3, 4-letnich i starszych. Pozostawienie takich pędów skutkuje mocnym zacienieniem części przewodnika, co uniemożliwia wybijanie nowych pędów. Tam powinny znajdować się tylko jednoroczne długopędy (o długości 20–25 cm) zakończone pąkiem kwiatowym. W kolejnym sezonie zbierzemy z nich owoce, a w marcu następnego roku skracamy je za pierwszym pąkiem liściowym. Takie cięcie powoduje, że wybije nam tylko jeden pęd, który nie musi konkurować o światło z innymi, osiąga długość 20–25 cm kończąc się pąkiem kwiatowym. W koronie drzew gruszy są to najbardziej cenne pędy. W kolejnym roku znowu zbieramy owoce. Dzięki takiemu cięciu korony są dobrze doświetlone i co roku mamy dobre zawiązanie pąków kwiatowych, co decyduje o uzyskaniu wysokich plonów i dobrej jakości owoców.
Formy korony gruszy
- Korona kolista i szpalerowa (typy koron znane z przeszłości, obecnie nie są preferowane);
- Korona wrzecionowa ( występuje jeszcze dość często w starszych nasadzeniach, charakteryzuje się szerszą rozpiętością pierwszego piętra i węższą górą korony);
- Korona osiowa (występuje głównie w starszych nasadzeniach, charakteryzuje się jednakową rozpiętością pierwszego piętra i góry korony);
- Korona sznurowa (w bardzo intensywnych nasadzeniach – drzew nawet co 40 cm w rzędzie). W koronie tej nie ma wieloletnich gałęzi bocznych, a jedynie długopędy zakończone pąkiem kwiatowym (fot. 1);
Fot. 1. Korona sznurowa
- Korona świecznikowa (typ korony często wybierany przez sadowników. Każde drzewo ma dwa lub trzy przewodniki (fot. 2) przywiązane do drutów wzdłuż jednej linii rzędu. W I piętrze drzewka pozostawia się 4–6 pędów, które rozpina się na drutach bocznych – tworzą tzw. stół. Pędy te zawsze skierowane są lekko ku górze);
Fot. 2. Korona świecznikowa
- Korona mikado (jest to druga z obecnie stosowanych przez sadowników koron i jednocześnie najbardziej kosztowna. Ta forma zapewnia jednak najwyższe plony przy bardzo wysokiej jakości owoców. W koronie tej wyprowadza się cztery przewodniki, które następnie rozpina się na boki w kształcie V + 4–6 pędów (fot. 3), przywiązanych do drutów bocznych i zawsze skierowanych lekko ku górze);
Fot. 3. Korona mikado
- Korona dreiling (ma trzy przewodniki, wyprowadzone na boki w kształcie V + 4–6 pędów, przywiązanych do drutów bocznych i zawsze skierowanych lekko ku górze);
- Korona beiling (ma dwa przewodniki wyprowadzone na boki w kształcie V + 4–6 pędów, przywiązanych do drutów bocznych i zawsze skierowanych lekko ku górze. Drzewa, których korony będą prowadzone w tej formie, powinny być sadzone gęściej niż dla korony mikado czy świecznika);
- Korona z tzw. stołem (ma jeden przewodnik + 4–6 pędów, przywiązanych do drutów bocznych i zawsze skierowanych lekko ku górze (fot. 4);
Fot. 4. Korona z tzw. stołem
- Korony solenowe, solex-owe (te typy koron stosują głównie francuscy sadownicy);
- Korona V (gęsto sadzone pod lekkim kątem drzewka przywiązuje się naprzemiennie, raz w lewą stronę rzędu, raz w drugą stronę. Mają po 4–6 pędów, przywiązanych do drutów bocznych i zawsze skierowanych lekko ku górze, czyli tzw. stół i po jednym przewodniku);
- Palmeta skośna (obecnie niestosowana w sadach towarowych).
Adam Fura
ŚODR w Modliszewicach, Oddział „Centrum Ogrodnicze” w Sandomierzu
Fot. A. Fura
