Nietypowo rosnący okaz jodły syberyjskiej (Abies sibirica) został sprowadzony z partią siewek tego gatunku z Finlandii w 1991 roku (pochodzenie nasion nie jest znane). Wiosną 2004 r. osiągnął 130 cm wysokości i średnicę korony w najszerszym miejscu 70 cm. Pokrój ma stożkowaty, bardzo gęsty i zwarty (fot.), podobny do Picea glauca 'Conica'. Gałązki od pnia wyrastają pod ostrym kątem do góry i są gęsto osadzone na strzale. Igły są bardzo cienkie i delikatne, typowe dla tego gatunku, długości 25–30 mm i szerokości 1–1,5 mm. Barwa igieł na młodych przyrostach jasnozielona ładnie kontrastuje z ciemniejszą zielenią igieł na zeszłorocznych pędach. Igły i młode pędy lekko roztarte intensywnie i przyjemnie, balsamiczniecytrynowo pachną (cecha gatunku). Odmiana dotychczas nie wytwarzała szyszek.
Abies sibirica 'Łukasz'
Jodła syberyjska oceniana jest jako gatunek mało przydatny w celach dekoracyjnych. Jest to typowa roślina syberyjska i, z uwagi na dość wczesny wiosenny rozwój, dotkliwie cierpi od spóźnionych przymrozków. Drzewa nie wyglądają więc atrakcyjnie, zwłaszcza we wschodniej i północno-wschodniej części naszego kraju, gdzie przymrozki występują częściej i są silniejsze. Odmiana 'Łukasz', według opinii Andrzeja Potrzebowskiego, nie wykazywała dotychczas objawów uszkodzeń mrozowych. Drzewo rośnie bez zakłóceń, choć nie było zabezpieczane przed mrozem i dobrze zimuje w warunkach centralnej Polski (rejon uprawy Rawa Mazowiecka). Od przeszło dwóch lat czynione są próby jej rozmnażania przez szczepienie i, jak twierdzi A. Potrzebowski, zrazy przyjmują się łatwo oraz w wysokim procencie. Szybko też formują przewodnik. Potrzeba jednak jeszcze kilku lat obserwacji w produkcji, by jednoznacznie określić procent przyjęć zrazów i późniejszy ich wzrost w szkółce.
Abies sibirica 'Łukasz' już dziś zasługuje na pozytywne oceny z uwagi na powolny wzrost i atrakcyjny pokrój, tym bardziej że odmian tego gatunku nie ma obecnie w uprawie. W literaturze opisywane lub wymieniane jest kilka odmian jodły syberyjskiej, pochodzących głównie z XIX lub początków XX wieku, ale żadna z nich nie jest już dziś uprawiana.
Nietypowo rosnący okaz jodły syberyjskiej (Abies sibirica) został sprowadzony z partią siewek tego gatunku z Finlandii w 1991 roku (pochodzenie nasion nie jest znane). Wiosną 2004 r. osiągnął 130 cm wysokości i średnicę korony w najszerszym miejscu 70 cm. Pokrój ma stożkowaty, bardzo gęsty i zwarty (fot.), podobny do Picea glauca 'Conica’. Gałązki od pnia wyrastają pod ostrym kątem do góry i są gęsto osadzone na strzale. Igły są bardzo cienkie i delikatne, typowe dla tego gatunku, długości 25–30 mm i szerokości 1–1,5 mm. Barwa igieł na młodych przyrostach jasnozielona ładnie kontrastuje z ciemniejszą zielenią igieł na zeszłorocznych pędach. Igły i młode pędy lekko roztarte intensywnie i przyjemnie, balsamiczniecytrynowo pachną (cecha gatunku). Odmiana dotychczas nie wytwarzała szyszek.
Abies sibirica 'Łukasz’
Jodła syberyjska oceniana jest jako gatunek mało przydatny w celach dekoracyjnych. Jest to typowa roślina syberyjska i, z uwagi na dość wczesny wiosenny rozwój, dotkliwie cierpi od spóźnionych przymrozków. Drzewa nie wyglądają więc atrakcyjnie, zwłaszcza we wschodniej i północno-wschodniej części naszego kraju, gdzie przymrozki występują częściej i są silniejsze. Odmiana 'Łukasz’, według opinii Andrzeja Potrzebowskiego, nie wykazywała dotychczas objawów uszkodzeń mrozowych. Drzewo rośnie bez zakłóceń, choć nie było zabezpieczane przed mrozem i dobrze zimuje w warunkach centralnej Polski (rejon uprawy Rawa Mazowiecka). Od przeszło dwóch lat czynione są próby jej rozmnażania przez szczepienie i, jak twierdzi A. Potrzebowski, zrazy przyjmują się łatwo oraz w wysokim procencie. Szybko też formują przewodnik. Potrzeba jednak jeszcze kilku lat obserwacji w produkcji, by jednoznacznie określić procent przyjęć zrazów i późniejszy ich wzrost w szkółce.
Abies sibirica 'Łukasz’ już dziś zasługuje na pozytywne oceny z uwagi na powolny wzrost i atrakcyjny pokrój, tym bardziej że odmian tego gatunku nie ma obecnie w uprawie. W literaturze opisywane lub wymieniane jest kilka odmian jodły syberyjskiej, pochodzących głównie z XIX lub początków XX wieku, ale żadna z nich nie jest już dziś uprawiana.
