Wierzba krucha (Salix fragilis) tworzy drzewa podobne do tych wierzby białej, ale zwykle nieco niższe, o silnych konarach oraz często o wielu pniach. Kora jest ciemnoszara, podłużnie spękana, co widać już na młodych gałęziach. Drewno twardzielowe jest brązowe. Młode pędy są zwykle oliwkowe, ale także jasnoszare, nagie i połyskujące. Kilkuletnie gałęzie łat-wo się odłamują w miejscu rozgałęzienia — stąd zapewne wywodzi się nazwa gatunkowa. Szeroka i luźna korona jest zwykle ulistniona w części zewnętrznej.
Nagie pąki są duże, okryte łus-kami, w dolnej części zasychającymi i czarnymi. Liście zmiennego kształtu, lancetowate do szerokolancetowatych, na wierzchołku długozaostrzone, u nasady klinowate, osiągają do 16 cm długości (są większe niż u wierzby białej). Ich brzegi są piłkowane, przeważnie z gruczołkiem między ząbkami. Górna strona liści jest ciemnozielona i błyszcząca, od spodu są sinozielone do błękitnawych lub szarych, z przylistkami nerkowatego kształtu. Jesienią liście opadają bez zmiany barwy (niekiedy zmieniają kolor na żółty). Kotki, długości 3–6 cm, są walcowate o owłosionych osiach. Ten gatunek kwitnie jednocześnie z rozwojem liś-ci, zwykle w maju.
Areał naturalnego występowania wierzby kruchej jest mniejszy niż białej. W Polsce wierzbę kruchą spotyka się na podobnych stanowiskach, co białą, ale rzadziej. Najgrubszy okaz, o obwodzie pnia 741 cm w wieku 166 lat, rósł w Klempiczu w województwie wielkopolskim.
Na uwagę zasługuje odmiana kulista wierzby kruchej — ’Bullata’ (syn. 'Sphaerica’). Tworzy niewysokie, powoli rosnące drzewa (wysokości 4–5 m), o gęstej, regularnej, zaokrąglonej koronie lub krzewy o podobnej koronie. To odpowiednia odmiana do sadzenia nad wodami i na trawnikach, dla uwydatnienia oryginalnego pokroju. Najlepiej prezentuje się z dala od innych drzew oraz krzewów. Może być przydatna do ozdoby terenów zieleni na nowych osiedlach.
Wierzba laurowa (pięciopręcikowa) — S. pentandra — jest drzewem dorastającym do wysokości 15–20 m lub wysokim krzewem, o zwartym pokroju i wzniesionych gałęziach. Kora na młodych pniach jest gładka i szara, na starych — w dolnej części — dość głęboko bruzdowana i ciemna. Pędy są nagie, czerwonobrązowe, błyszczące i kruche. Liście są duże (długości 5–13 cm), szerokolancetowate do eliptycznych, u nasady zaokrąglone, na brzegu karbowano-piłkowane (rys.) z gruczołkami na szczycie ząbków. Obustronnie zielone i intensywnie błyszczące — jakby lakierowane — mają przyjemny balsamiczny zapach, są skórzaste i mocne. „Kotki” męskie mają po 5–7 pręcików, rozkwit-łe są złocistożółte i dekoracyjne. „Kotki” żeńskie zwieszają się na długich szypułkach. Ten gatunek rozpoczyna kwitnienie w maju, wraz z rozwojem liści. Owoce i nasiona dojrzewają jednak dopiero w sierpniu i wrześ-niu, porze zupełnie innej niż u pozostałych wierzb. Owoce pozostają na roślinach często jeszcze w zimie. Areałem naturalnego zwartego występowania tej wierzby jest Europa, z wyjątkiem Półwyspów Pirenejskiego oraz Apenińskiego, a także zachodnia Azja. W Polsce wierzba laurowa występuje dość często, ale nierównomiernie. Ze względu na walory dekoracyjne (liś-cie, męskie „kotki”) zasługuje na szersze rozpowszechnienie.
Liść i fragment pędu Salix pentandra
Wierzba czerwona (S. rubens) jest naturalnym mieszańcem wierzb białej i kruchej. Młode liście tej wierzby są pokryte włoskami, starsze — prawie nagie. Pień jest prostszy niż u gatunków rodzicielskich. W Holandii znane są odmiany ’Basfordiana’, ’Calva’ i ’Frans Geel’. Wierzba czerwona była sadzona razem z wierzbą białą i kruchą. Najgrubszy okaz, o obwodzie pnia 544 cm w wieku 153 lat, rósł w Szprotawie (woj. lubuskie).
Spośród rodzimych gatunków wierzb w formie drzewias-tej, wprawdzie rzadko, ale spotykane są także: wierzba wawrzynkowa (S. daphnoides), która dorasta do 10 m wysokości, jest tolerancyjna co do gleby, używana do utrwalania piasków i w koszykarstwie; wierzba siwa (S. elaeagnos) i wierzba purpurowa (S. purpurea) mające do 6 m wysokości oraz wierzby — migdałowa (S. triandra), do 10 m wysokości; w i c i o w a (S. viminalis), do około 4 m wysokości; szara (S. cinerea) i długokończysta (S. dasyclados), obie dorastające do około 4 m wysokości.
