Słonecznik bulwiasty (Helianthus tuberosus) należy do rodziny złożonych, pochodzi z Ameryki Północnej, gdzie osiąga wysokość 2–3 m i szerokość 0,6 m. Część nadziemna rośliny przypomina słonecznik zwyczajny, ale pod ziemią tworzy jadalne bulwy — podobne do ziemniaka lub kłączy imbiru. Roślinę tę mogą spożywać diabetycy, gdyż materiałem zapasowym jest inulina, która podczas trawienia rozpada się na fruktozę.
 |
Pod uprawę tego warzywa najlepsze są gleby o odczynie lekko kwaśnym do obojętnego, piaszczyste lub gliniaste. Dobrze rośnie i plonuje zarówno w pełnym słońcu, jak i na zacienionych stanowiskach. Do sadzenia wybiera się bulwy o wadze około 70 g i przecina na dwie lub trzy części — każda z oczkiem. Bulwy należy umieścić w glebie na głębokości 10 cm, w rozstawie co 30 cm w rzędzie i 75–100 cm między rzędami. Plantację trzeba utrzymywać wolną od chwastów, szczególnie w fazie wytwarzania części nadziemnej. W późniejszym okresie topinambur dobrze radzi sobie z roślinami konkurencyjnymi. Z roślin usuwa się kwiaty, żeby zwiększyć ilość składników zapasowych w podziemnych organach. Bulwy wykopuje się, gdy część nadziemna zaschnie. Podczas zbioru trzeba uważać, żeby nie uszkodzić ich delikatnej skórki. Z hektara uzyskuje się do 80 ton bulw. Najodpowiedniejsze do sprzedaży są te o masie powyżej 80 g. Dojrzałe przechować można przez trzy miesiące w trocinach lub suchym piasku, w temperaturze 0°C i wilgotności powietrza 85–95%. Roślinę można uprawiać jako bylinę do pięciu lat na tym samym stanowisku, ale wtedy często staje się zbyt ekspansywna i zachwaszcza uprawy następcze. Wykopanie bulw jesienią i ponowne wysadzenie ich wiosnę na innym stanowisku zapobiega niepożądanemu rozprzestrzenieniu się topinamburu. Na podstawie www.agric.wa.gov.au
