oraz Wyżynie Lubelskiej (podlega ochronie gatunkowej).
Ta bardzo dekoracyjna kłączowa bylina tworzy pojedynczy, gruby, sztywny i prosty pęd kwiatostanowy o wysokości 1,2–2 metry. Liście ciemiężycy zmniejszają się od dołu do góry. Dolne są szerokoeliptyczne i bardzo duże (35 cm długości i 15 cm szerokości), a im wyżej osadzone na pędzie, tym są mniejsze i bardziej lancetowate. Ponadto są podłużnie żebrowane, z obu stron gładkie i jasnozielone. Kwiatostanem jest okazała wiecha o długości 45–60 cm, złożona z wielu czerwonobrązowych do czarnych gwiazdkowatych kwiatów o średnicy 1,5 cm. W jednym kwiatostanie są kwiaty męskie i obupłciowe. Ciemiężyca czarna kwitnie od czerwca do sierpnia. Rośliny tego gatunku najlepiej rosną w miejscach lekko ocienionych, na glebach próchnicznych, żyznych, niekwaśnych i wilgotnych. Gdy latem mają za mało wody, przedwcześnie zasychają im liście. Ciemiężyca czarna to bylina długowieczna, łatwa w uprawie, ale z powodu zawartości toksycznych alkaloidów jest trująca (niestety nie dla ślimaków). Dobrze prezentuje się jako soliter na trawniku, nadaje się do ogrodów naturalistycznych oraz nadwodnych. Rozmnaża się z nasion, które trzeba wysiać zaraz po zbiorze. Wiosną lub jesienią można też rośliny dzielić.