Północnej.
Jest wysoką, osiągającą wysokość 2 m, byliną o wzniesionych, słabo rozgałęzionych pędach i długoogonkowych, 2–3-dzielnych skórzastych liściach z jajowato-lancetowatymi listkami. Długie (do 60 cm), wąskie kwiatostany pluskwicy groniastej składają się z mnóstwa drobnych, białych, pręcikowych kwiatów stopniowo rozwijających się w gronie. Rośliny kwitną od lipca do sierpnia. Od tego gatunku wywodzi się odmiana ‘Aurea’ o liściach zachowujących przez cały sezon wegetacyjny seledynowożółtą barwę. Byliny te najlepiej rosną na ocienionych stanowiskach, na glebach próchnicznych, dość żyznych i wilgotnych. W czasie suszy wymagają podlewania, gdyż niedostatek wody w podłożu może być przyczyną ich słabego
kwitnienia. Nadają się do ogrodów naturalistycznych oraz na rabaty bylinowe. Wyglądają efektownie w towarzystwie wielu roślin, szczególnie obok funkii (Hosta sp.), różaneczników (Rhododendron sp.), rodgersji (Rodgersia sp.), kwitnących tojadów (Aconitum sp.) i zawilców (Anemone sp.).
Pluskwice groniaste rozmnaża się z nasion (które można wysiać wprost do gruntu, choć część z nich lubi przelegiwać) oraz przez podział roślin wczesną wiosną. Rozmnożone wegetatywnie często zakwitają jednak dopiero po dwóch lub trzech latach.
