Vance Hooper w 1979 r. praktykę zaczął w słynnej nowozelandzkiej szkółce Duncan & Davies, gdzie w latach 1987–1994 pracował w departamencie hodowli i rozwoju pod kierownictwem Jima Rumbala, znanego hodowcy (m.in. magnolii, klonów, dereni i judaszowców). Wtedy właśnie zaczęła się jego życiowa przygoda z magnoliami, o których zawsze mówił, że rozświetlają zimę. W Nowej Zelandii drzewa te kwitną zwykle w końcu lipca i w sierpniu, czyli w czasie tamtejszej zimy, gdyż wiosna przychodzi w tym kraju dopiero we wrześniu.
W szkółce Duncan & Davies V. Hooper zajmował się hodowlą tropikalnych różaneczników z grupy Vireya oraz kordylin. Po latach pracy w kilku innych szkółkach, w 2005 r. hodowca osiadł na stałe we własnym gospodarstwie w miejscowości Waitara, w zachodniej części Wyspy Północnej, w regionie Taranaki. Powstała tam szkółka Magnolia Grove (o powierzchni 1,2 ha), specjalizująca się w sprzedaży roślin przez Internet. W stosunkowo krótkim czasie V. Hooper stał się cenionym hodowcą (ogrody w tym gospodarstwie zajmują 8 ha) oraz szkółkarzem-biznesmenem. Oprócz magnolii, hoduje także odmiany agapantów (Agapanthus sp.), aloesów (Aloë sp.) oraz mieszańców ozdobnych wiśni (Prunus subhirtella x campanulata).
V. Hooper otrzymał dotąd 18 odmian magnolii, z których aż osiem było w ub.r. testowane w Holandii. Pierwsze prace nad nowymi kreacjami zaczął przez przypadek w 1987 r. W jednym z centrów ogrodniczych znalazł wówczas siewkę magnolii niewłaściwie oznaczoną jako odmiana ‘Sweet Simplicity’. W 2011 r. ten nowozelandzki hodowca na targach IPM w niemieckim Essen otrzymał prestiżową nagrodę w kategorii „Drzewa i krzewy” za najlepszą nową odmianę (magnolię ‘Genie’). Na tej samej wystawie w 2013 r. doceniono jego kolejną kreację magnolii – ‘Cleopatrę’. Właśnie za te dwie odmiany RNZIH postanowił wyróżnić V. Hoopera nagrodą Plant Raisers’ Award.
Fot. 1. Vance Hooper (po prawej) podczas gali Plant Raisers’ Award z dr. Keithem Hammettem, prezesem RNZIH
Magnolia ‘Genie’ (fot. 2) tworzy niewielkie drzewa dorastające po 10 latach do wysokości 3,5 m i szerokości 2,5 m. Są one bardzo zwarte, a dodatkowo intensywne letnie kwitnienie sprzyja ich rozkrzewianiu, dzięki czemu stają się jeszcze gęstsze. Niewielkie do średnich liście są zaokrąglone, ciemnozielone. W Nowej Zelandii odmiana ta zaczyna kwitnąć w pierwszym tygodniu sierpnia, a kończy na początku listopada. Pąki kwiatowe otwierają się systematycznie i ukazują ciemnoczerwone, prawie bordowe kwiaty, nawet już po rozwoju liści.
Fot. 2. Magnolia ‘Genie’
Magnolia ‘Cleopatra’ (fot. 3) tworzy małe lub średniej wielkości drzewa o piramidalnym pokroju. Elektryzujące czerwonofioletowe kwiaty tej odmiany otwierają się szeroko ku górze i trochę przypominają te u odmiany ‘Lanarth’.
Fot. 3. Magnolia ‘Cleopatra’
Odmiana ‘Cleopatra’ zakwitła po raz pierwszy wraz z kilkoma siostrzanymi kreacjami w 2001 r., a rok później pierwsze pięć kwiatów pojawiło się na dwuletniej siewce nazwanej ‘Genie’ (trzyletni okaz mateczny miał ich ponad 100).
Najnowszą odmianą V. Hoopera jest ‘Cameo’, która trafiła na rynek w 2013 r. Z kolei najlepszą kreacją ze wszystkich jest, zdaniem tego hodowcy, magnolia ‘Margaret Helen’, nazwana na cześć jego matki.
WG
Na podstawie „Royal New Zealand Institute of Horticulture Journal” 6/2014
Fot. materiały prasowe RNZIH Journal
Artykuł pochodzi z numeru 5/2015 dwumiesięcznika „Szkółkarstwo”
Szukam wiadomości o odm.Margaret Helen