100 LAT ORGANIZACJI OGRODNICZYCH W WIELKOPOLSCE

W ostatnim dziesięcioleciu XIX wieku zaistniała potrzeba ściślejszej współpracy ogrodników. Wzrastało znaczenie gospodarcze ich produkcji, a w Wielkopolsce dodatkowo konieczna była samoobrona polskiego społeczeństwa przed nasilającą się falą germanizacji. Przez cały czas działania organizacji ogrodniczych głównym ich zadaniem było szkolenie młodzieży oraz stałe podnoszenie kwalifikacji pracujących w zawodzie ogrodników. Postęp w produkcji ogrodniczej wymagał stałego kontaktu z przodującymi gospodarstwami i zakładami naukowymi, co kontynuowane do chwili obecnej pozwala uzupełniać wiadomości i zamieniać je w konkretne efekty produkcyjne. Stopniowo wzrastała również liczba, jakość oraz specjalizacja czasopism ogrodniczych — pierwsze periodyki ogrodnicze z początku wieku to w większym stopniu kroniki niż doradztwo fachowe.
W działalności organizacji ogrod-niczych najważniejsi byli ludzie — z dużą wyobraźnią, emocjonalnie związani z zawodem ogrodnika, a przy tym zapaleni społecznicy. Trudno wymienić tutaj wszystkich tych, którymi z racji ich zaangażowania związek nasz ma prawo się szczycić. Dla przykładu podam kilka nazwisk, nieobcych przypuszczam Czytelnikom „Hasła”. Rodzina Pełczyńskich z Gniezna — Nikodem (1861–1913) był współzałożycielem i prezesem Towarzystwa Ogrodniczego i Przyjaciół Ogrodnictwa, członkiem zarządu Związku Towarzystw Ogrodniczych na Wielkie Księstwo Poznańskie zorganizowane-go w 1909 r. w Toruniu. Syn jego — Zefiryn (1888–1970) zorganizował gospodarstwo w Gnieźnie i prezeso-wał wiele lat tamtejszemu Towarzy-stwu Ogrodniczemu. Po wojnie był również członkiem zarządu Wojewódzkiego Związku Ogrodniczego w Poznaniu. Wnuk Nikodema — Henryk Pełczyński rozbudował rodzinny zakład, był prezesem koła w Gnieźniei wiele lat członkiem zarządu Wielkopolskiego Związku Ogrodniczego w Poznaniu a także członkiem zarządu Polskiego Związku Ogrodniczego w Warszawie. Troje jego dzieci — Włodzimierz, Barbara i Krystyna prowadzi gospodarstwa ogrodnicze.
Rodzina Cellerów z Lubonia k. Poznania — Leon (1898–1976) od roku 1924, a później jego synowie: Cyryl, Andrzej i Michał — prowadzi gospodarstwa ogrodnicze. Leon i Cyryl działali w zarządzie Koła Powiatowego i Wielkopolskiego Związku Ogrodniczego.
Podobnie ród Kaczmarków z Lubonia — Bernard (1904–1975) oraz jego syn Edmund — długoletni działacze i członkowie Koła Powiatowego i Wielkopolskiego Związku Ogrodniczego.
Niezwykłą postacią był Piotr Skrzypczak (1884–1969). Prezesował wielkopolskim organizacjom ogrodniczym od 1932 r. do śmierci — zmarł nagle, podczas zebrania Koła Powiatowego w Poznaniu.
Z okazji 85-lecia wielkopolskich organizacji ogrodniczych został opracowany przez inż. inż. Kazimierę i Zdzisława Samulczyków (również zasłużony ród ogrodników wielko-polskich) „Zarys dziejów organiza- cji ogrodniczych w Wielkopolsce”. Zainteresowani znajdą tam bogaty materiał historyczny oraz biograficzny wybitnych ogrodników wielkopolskich. Uzupełnieniem będzie opra- cowanie wydane z okazji jubileuszu 100-lecia wielkopolskich organizacji ogrodniczych w listopadzie 2000 roku.