- Brzoza dahurska (Betula davurica) to rzadko u nas uprawiany gatunek z Azji Wschodniej (występuje też na rosyjskim Dalekim Wschodzie). Drzewa o ciemnobrązowej korze, kędzierzawo łuszczącej się i odstającej, osiągają do 20 m wysokości. Liście rozwijają się wcześnie na wiosnę.
- Brzoza Ermana (B. ermanii) występuje na Dalekim Wschodzie, m.in. na Kamczatce. Drzewo dorasta do 20 m wysokości. Jego kora, o zmiennej barwie — od szarawej poprzez żółtawą, brązowawą do białej — łuszczy się cienkimi płatami. Ten, zbyt rzadko uprawiany, gatunek rośnie szybko, ma gęstą koronę i wcześnie rozwija liście na wiosnę.
- Brzoza Maksymowicza (B. maximowicziana) występuje na japońskich wyspach Hokkaido i Honsiu oraz na południowych Wyspach Kurylskich. Drzewa mogą osiągać do 25 m wysokości. Korowina na starszych pniach jest pomarańczowoszara i łuszczy się drobnymi strzępkami. Bardzo ładne i duże — do 18 cm długości — liście (fot. 1), przybierają jesienią efektowną, złocistożółtą barwę. Brzoza ta zaczyna u nas być dostrzegana i coraz częściej uprawiana. Jest przydatna szczególnie dla zachodniej części kraju.
- Brzoza papierowa (B. papyrifera) ma rozległy zasięg występowania w Ameryce Północnej (Kanada i północna część Stanów Zjednoczonych). W ojczyźnie drzewa wyrastają do 40 m wysokości. Ich masywne pnie pokrywa kremowobiała kora, łuszcząca się cienkimi, dużymi płatami (fot. 2). Reprezentowana jest przez kilka odmian geograficznych i uprawnych. W Polsce była kiedyś uprawiana częściej niż obecnie. Ze względu na odporność na mróz i oryginalną korę, która dłużej pozostaje biała niż u brzozy brodawkowatej, powinna być szerzej wykorzystywana.
- Brzoza pożyteczna odm. botaniczna Jacquemonta, odm. uprawna Doorenbos (B. utilis var. jacquemontii) 'Doorenbos' jest obecnie rozpowszechniana w uprawie, m.in. przez holenderską stację doświadczalną w Boskoop. Już młode drzewa mają piękną, śnieżnobiałą korę. Korony zbudowane są z konarów wyrastających pod ostrym kątem. Rosnące u nas młode drzewa okazały się w pełni odporne na mróz. Ze względu na wytrzymałość i oryginalną korę (fot. 3), odmiana ta powinna być częściej sadzona. Łatwo rozmnaża się wegetatywnie.
- Brzoza wiśniowa, zwana też cukrową (B. lenta), pochodzi ze wschodniej części Stanów Zjednoczonych. Drzewo o regularnej, stożkowatej koronie może dorastać do 20 m wysokości. Na starych pniach kora jest czerwonobrązowa, spękana, lecz nie łuszczy się. Liście są podobne do grabowych. Brzoza ta jest u nas wprawdzie spotykana, ale zasługuje na większe rozpowszechnienie.
- Brzoza żółta (B. alleghaniensis, syn. B. lutea) występuje w północno-wschodniej części Stanów Zjednoczonych i w południowo-wschodniej Kanadzie, gdzie jest najważniejszym drzewem liściastym. Wyrasta do 25 m wysokości. Drzewa są podobne do poprzedniego gatunku. W ojczyźnie kora na pniach ma barwę żółtawą do srebrzystoszarej, w Europie jest ciemniejsza, podobna do czereśniowej i tak samo, jak ona, się złuszcza. Brzoza żółta jest w Polsce spotykana, ale sporadycznie.
Wymienione brzozy obcego pochodzenia, z wyjątkiem nieco wrażliwszej brzozy Maksymowicza, są na tyle odporne na mróz, że nadają się do uprawy w całej Polsce. Do tego celu przydatne są także inne gatunki i odmiany brzóz (o niektórych w następnym odcinku).
- Brzoza Ermana (B. ermanii) występuje na Dalekim Wschodzie, m.in. na Kamczatce. Drzewo dorasta do 20 m wysokości. Jego kora, o zmiennej barwie — od szarawej poprzez żółtawą, brązowawą do białej — łuszczy się cienkimi płatami. Ten, zbyt rzadko uprawiany, gatunek rośnie szybko, ma gęstą koronę i wcześnie rozwija liście na wiosnę.
- Brzoza Maksymowicza (B. maximowicziana) występuje na japońskich wyspach Hokkaido i Honsiu oraz na południowych Wyspach Kurylskich. Drzewa mogą osiągać do 25 m wysokości. Korowina na starszych pniach jest pomarańczowoszara i łuszczy się drobnymi strzępkami. Bardzo ładne i duże — do 18 cm długości — liście (fot. 1), przybierają jesienią efektowną, złocistożółtą barwę. Brzoza ta zaczyna u nas być dostrzegana i coraz częściej uprawiana. Jest przydatna szczególnie dla zachodniej części kraju.
 |
- Brzoza papierowa (B. papyrifera) ma rozległy zasięg występowania w Ameryce Północnej (Kanada i północna część Stanów Zjednoczonych). W ojczyźnie drzewa wyrastają do 40 m wysokości. Ich masywne pnie pokrywa kremowobiała kora, łuszcząca się cienkimi, dużymi płatami (fot. 2). Reprezentowana jest przez kilka odmian geograficznych i uprawnych. W Polsce była kiedyś uprawiana częściej niż obecnie. Ze względu na odporność na mróz i oryginalną korę, która dłużej pozostaje biała niż u brzozy brodawkowatej, powinna być szerzej wykorzystywana.
 |
- Brzoza pożyteczna odm. botaniczna Jacquemonta, odm. uprawna Doorenbos (B. utilis var. jacquemontii) 'Doorenbos' jest obecnie rozpowszechniana w uprawie, m.in. przez holenderską stację doświadczalną w Boskoop. Już młode drzewa mają piękną, śnieżnobiałą korę. Korony zbudowane są z konarów wyrastających pod ostrym kątem. Rosnące u nas młode drzewa okazały się w pełni odporne na mróz. Ze względu na wytrzymałość i oryginalną korę (fot. 3), odmiana ta powinna być częściej sadzona. Łatwo rozmnaża się wegetatywnie.
 |
- Brzoza wiśniowa, zwana też cukrową (B. lenta), pochodzi ze wschodniej części Stanów Zjednoczonych. Drzewo o regularnej, stożkowatej koronie może dorastać do 20 m wysokości. Na starych pniach kora jest czerwonobrązowa, spękana, lecz nie łuszczy się. Liście są podobne do grabowych. Brzoza ta jest u nas wprawdzie spotykana, ale zasługuje na większe rozpowszechnienie.
- Brzoza żółta (B. alleghaniensis, syn. B. lutea) występuje w północno-wschodniej części Stanów Zjednoczonych i w południowo-wschodniej Kanadzie, gdzie jest najważniejszym drzewem liściastym. Wyrasta do 25 m wysokości. Drzewa są podobne do poprzedniego gatunku. W ojczyźnie kora na pniach ma barwę żółtawą do srebrzystoszarej, w Europie jest ciemniejsza, podobna do czereśniowej i tak samo, jak ona, się złuszcza. Brzoza żółta jest w Polsce spotykana, ale sporadycznie.
Wymienione brzozy obcego pochodzenia, z wyjątkiem nieco wrażliwszej brzozy Maksymowicza, są na tyle odporne na mróz, że nadają się do uprawy w całej Polsce. Do tego celu przydatne są także inne gatunki i odmiany brzóz (o niektórych w następnym odcinku).
– Brzoza dahurska (Betula davurica) to rzadko u nas uprawiany gatunek z Azji Wschodniej (występuje też na rosyjskim Dalekim Wschodzie). Drzewa o ciemnobrązowej korze, kędzierzawo łuszczącej się i odstającej, osiągają do 20 m wysokości. Liście rozwijają się wcześnie na wiosnę.
– Brzoza Ermana (B. ermanii) występuje na Dalekim Wschodzie, m.in. na Kamczatce. Drzewo dorasta do 20 m wysokości. Jego kora, o zmiennej barwie — od szarawej poprzez żółtawą, brązowawą do białej — łuszczy się cienkimi płatami. Ten, zbyt rzadko uprawiany, gatunek rośnie szybko, ma gęstą koronę i wcześnie rozwija liście na wiosnę.
– Brzoza Maksymowicza (B. maximowicziana) występuje na japońskich wyspach Hokkaido i Honsiu oraz na południowych Wyspach Kurylskich. Drzewa mogą osiągać do 25 m wysokości. Korowina na starszych pniach jest pomarańczowoszara i łuszczy się drobnymi strzępkami. Bardzo ładne i duże — do 18 cm długości — liście (fot. 1), przybierają jesienią efektowną, złocistożółtą barwę. Brzoza ta zaczyna u nas być dostrzegana i coraz częściej uprawiana. Jest przydatna szczególnie dla zachodniej części kraju.
|
– Brzoza papierowa (B. papyrifera) ma rozległy zasięg występowania w Ameryce Północnej (Kanada i północna część Stanów Zjednoczonych). W ojczyźnie drzewa wyrastają do 40 m wysokości. Ich masywne pnie pokrywa kremowobiała kora, łuszcząca się cienkimi, dużymi płatami (fot. 2). Reprezentowana jest przez kilka odmian geograficznych i uprawnych. W Polsce była kiedyś uprawiana częściej niż obecnie. Ze względu na odporność na mróz i oryginalną korę, która dłużej pozostaje biała niż u brzozy brodawkowatej, powinna być szerzej wykorzystywana.
|
– Brzoza pożyteczna odm. botaniczna Jacquemonta, odm. uprawna Doorenbos (B. utilis var. jacquemontii) 'Doorenbos’ jest obecnie rozpowszechniana w uprawie, m.in. przez holenderską stację doświadczalną w Boskoop. Już młode drzewa mają piękną, śnieżnobiałą korę. Korony zbudowane są z konarów wyrastających pod ostrym kątem. Rosnące u nas młode drzewa okazały się w pełni odporne na mróz. Ze względu na wytrzymałość i oryginalną korę (fot. 3), odmiana ta powinna być częściej sadzona. Łatwo rozmnaża się wegetatywnie.
|
– Brzoza wiśniowa, zwana też cukrową (B. lenta), pochodzi ze wschodniej części Stanów Zjednoczonych. Drzewo o regularnej, stożkowatej koronie może dorastać do 20 m wysokości. Na starych pniach kora jest czerwonobrązowa, spękana, lecz nie łuszczy się. Liście są podobne do grabowych. Brzoza ta jest u nas wprawdzie spotykana, ale zasługuje na większe rozpowszechnienie.
– Brzoza żółta (B. alleghaniensis, syn. B. lutea) występuje w północno-wschodniej części Stanów Zjednoczonych i w południowo-wschodniej Kanadzie, gdzie jest najważniejszym drzewem liściastym. Wyrasta do 25 m wysokości. Drzewa są podobne do poprzedniego gatunku. W ojczyźnie kora na pniach ma barwę żółtawą do srebrzystoszarej, w Europie jest ciemniejsza, podobna do czereśniowej i tak samo, jak ona, się złuszcza. Brzoza żółta jest w Polsce spotykana, ale sporadycznie.
Wymienione brzozy obcego pochodzenia, z wyjątkiem nieco wrażliwszej brzozy Maksymowicza, są na tyle odporne na mróz, że nadają się do uprawy w całej Polsce. Do tego celu przydatne są także inne gatunki i odmiany brzóz (o niektórych w następnym odcinku).
