Wymagania
Robinia biała w młodości rośnie szybko, później wolniej, tym niemniej uważana jest za drzewo szybko rosnące. Na dobrych siedliskach drzewa 10letnie osiągają wysokość ponad 10 m, 20letnie — 16 m, a 30letnie — 20 m (na gorszych, odpowiednio, ponad 7 m, 11 m i 13 m). Po upływie 15–30 lat drzewa wykształcają pnie o wymiarach nadających się do wyrobu kopalniaków. Kwitną okazy 8–15letnie, na przełomie maja i czerwca, czyli prawie równocześnie z wytworzeniem liści lub zaraz po nim. Do prawidłowego rozwoju
robinia wymaga długiego okresu wegetacji i łagodnej długiej jesieni bez wczesnych przymrozków. Najlepsze warunki dla uprawy tego gatunku istnieją na obszarach uprawy winorośli.
Robinia udaje się także w areale zasięgu występowania dębu bezszypułkowego (Quercus petraea), ale lokalnie narażona jest wtedy na uszkodzenia mrozowe.
Drzewa najlepiej rosną na glebach świeżych, np. płowych i brunatnych, a zadowalająco także na gliniastopiaszczystych i piaszczystogliniastych. Tolerują gleby suche, np. na wydmach nadmorskich i śródlądowych, ale rosną tam powoli, mają grubą korowinę i bardzo nisko osadzone korony. Robiniom nie sprzyjają ciężkie gliniaste podłoża oraz stanowiska mokre i zabagnione. Niepożądane jest dla tych drzew zadarnienie gleby, utrudniające dostęp powietrza do korzeni. System korzeniowy sięga na glebach brunatnych do głębokości 1,2 m, na innych — do 1,6 m i jest bardzo mocno rozrośnięty na szerokość. Liczne korzenie boczne umieszczone są płytko, tuż pod powierzchnią gleby. Właśnie na nich wykształcają się pąki przybyszowe, z których wyrastają pędy odrostowe, co często uznawane jest za wadę robinii. Tworzenie się takich pędów można najłatwiej zaobserwować u drzew rosnących w wąwozach, gdzie wskutek osunięcia się gleby są one dobrze widoczne. Robinia biała jest drzewem światłolubnym. Na glebach żyznych, świeżych, zwłaszcza brunatnych, znosi lekkie ocienienie, na ubogich i suchych traci tę zdolność.
Zastosowanie
Przez większość specjalistów z zakresu urządzania terenów zieleni i przez wielu leśników robinia uważana jest za gatunek kontrowersyjny. Za jej główną wadę uważa się dużą zdolność do wydawania odrostów korzeniowych, a także odrośli z pni. Po wycięciu drzew odrosty często opanowują dużą część terenu, stając się trudnym do zwalczenia chwastem. W leśnictwie robinie mogą być wykorzystane do zakładania upraw odrostowych.
W polskich lasach robinia nie znalazła jednak większego zastosowania, także z powodu — jak niektórzy uważają — słabej odporności na mróz, dużego zapotrzebowania na światło, małych przyrostów na glebach suchych i piaszczystych oraz słabego okrywania gleby (co doprowadza do silnego zachwaszczenia). Tym niemniej spotykana jest w lasach całego kraju, najczęściej na zachodzie i południu. Największy jednogatunkowy las robiniowy o powierzchni 174 ha znajduje się w Cigacicach, pomiędzy Sulechowem i Zieloną Górą. Można uznać, że robinia biała jest w Polsce całkowicie zaaklimatyzowana, przechodzi bowiem pełny cykl rozwoju wegetatywnego i generatywnego oraz odnawia się spontanicznie z odrostów korzeniowych i z samosiewu.
Robinia biała ma również wiele zalet. Na terenach zieleni przydatna jest do sadzenia w parkach, na dużych zieleńcach (skwerach), w lasach komunalnych, zadrzewieniach podmiejskich, na pasach oddzielających zabudowania i ogrody od dróg komunikacyjnych (czyt. też „Szkółkarstwo” 2/2006), ewentualnie wzdłuż szerokich ulic o luźnej zabudowie. W zieleni krajobrazowej robinia jest odpowiednia do zakładania alei przydrożnych, pasów śródpolnych, remiz dla dzikiej zwierzyny i zadrzewień w sąsiedztwie zagród gospodarskich. Cenna jest do zalesiania hałd kopalnianych i bagrowisk.
Pogięte pędy odmiany 'Tortuosa’ mogą służyć do kompozycji bukieciarskich.
Ogrodnicy powinni wiedzieć, iż ziemia z liści robinii jest najlepszym podłożem do siewu nasion różnych gatunków i odmian begonii.
Dawniej drewno robinii służyło do wyrobu narzędzi i sprzętów gospodarskich. Robinia produkuje drewno połyskliwe, bardzo ciężkie i niezwykle twarde, a jednocześnie giętkie i elastyczne, ale wytrzymałe na zginanie i ściskanie, trudno łupliwe, o dużej wartości opałowej oraz zasobne w garbniki. Trwałość jego jest wielka, nawet w zmiennych warunkach termicznych i wilgotnościowych. Drewno to daje bardzo przydatny materiał stolarski o ładnym rysunku zewnętrznym. Jako opałowe dorównuje drewnu dębowemu (nie wytwarza sadzy, a kilogram drewna daje przy spalaniu 3500 kalorii). Drewno robiniowe, impregnowane i użyte jako podkłady kolejowe, zachowywało trwałość do 40 lat (sosnowe — tylko 20 lat). Nieimpregnowane wykorzystane do budowy ogrodzeń może przetrwać 25–75 lat. Drewno robiniowe pozyskiwane z naszych lasów położonych przy zachodniej granicy jest chętnie kupowane przez firmy niemieckie i służy do wyrobu niezwykle trwałej galanterii ogrodowej.
Robinia biała to także cenne drzewo miododajne, o ogromnym znaczeniu dla pszczelarstwa. Miód robiniowy (nazywany akacjowym) jest jasny, przezroczysty jak syrop cukrowy i nie krystalizuje. Z jednego ula ustawionego w dużym skupisku robinii można uzyskać przy sprzyjających warunkach do 10 kg miodu dziennie. Kwiaty robinii najintensywniej wydzielają nektar podczas parnych dni. Kwitnienie trwa do czterech tygodni. Na obszarze naszego kraju robinia nie zakwita równocześnie, najpóźniej na północnym wschodzie.
Właściwości lecznicze robinii są mało znane i dlatego niedoceniane. W medycynie ludowej wielu krajów, a także w naukowej, susz kwiatowy wykorzystuje się do przygotowania wyciągów wodnych, stosowanych jako środek antyspazmatyczny (przeciwskurczowy) oraz przy zapaleniu pęcherza moczowego, gośćcu stawowym i w ginekologii. Fitoncydy kwiatów robinii mają właściwości bakteriobójcze — niszczy się nimi stafylokoki (np. Staphylococcus aureus) i pałeczkę okrężnicy (Escherichia coli). Kompleksowy preparat z kwiatów, a także czysta robinina wykazują silne działanie moczopędne. Wyciąg wodny z liści stymuluje ruchy mięśni gładkich macicy i obniża ciśnienie krwi. Korę z młodych drzew wykorzystywano w homeopatii i w medycynie ludowej w leczeniu niektórych chorób żołądka. Farmakologiczne użycie robinii uwarunkowane jest występowaniem w różnych jej organach związków o charakterze flawonoidów (przede wszystkim pochodnych kemferolu i akacetyny), które charakteryzują się szerokim spektrum biologicznego oddziaływania i stosunkowo niską toksycznością.
