Bukan
Nothofagus antarctica
To najbardziej odporny na mróz gatunek w obrębie rodzaju Nothofagus (rodzina Fagaceae) W naturze występuje w Ameryce Południowej, w Patagonii. Tworzy niewielkie drzewa lub — częściej — charakterystycznie rozgałęzione krzewy (wysokość 5–10 m) z wyraźnym jednym lub kilkoma przewodnikami oraz szeroko rozpostartymi bocznymi gałęziami, których układ przypomina "rybią ość". Wyselekcjonowana w USA odmiana 'Puget Pillar' ma pokrój kolumnowy. Krzewy tego gatunku bukana są bardzo dekoracyjne i często sadzone w parkach oraz ogrodach na Zachodzie. Liście roślin są niewielkie, długości 1,3–4 cm, lekko skręcone u nasady, ciemnozielone i błyszczące. Jesienią zmieniają barwę na złotopomarańczową. Rośliny wymagają stanowisk słonecznych, osłoniętych od wiatru oraz żyznej gleby o odczynie lekko kwaśnym do obojętnego. Dobrze znoszą suszę. W Polsce można je sadzić w najcieplejszych rejonach, głównie na zachodzie kraju (strefa 7 USDA). Największym problemem w produkcji bukanów jest rozmnażanie. W Holandii używa się do tego celu sadzonek półzdrewniałych, ciętych od czerwca do lipca w fazie silnego wzrostu roślin (nie należy usuwać wierzchołków sadzonek) i traktowanych substancjami wspomagającymi tworzenie korzeni. Można też próbować ukorzeniać sadzonki zdrewniałe (cięte zimą) w marcu, kwietniu pod osłonami. Najpewniejszym, ale mało wydajnym sposobem rozmnażania, są odkłady zwykłe, które tworzą korzenie po około roku.
Surmia wielkokwiatowa 'Pulverulenta'
Catalpa speciosa 'Pulverulenta'
Surmia wielkokwiatowa jest gatunkiem odporniejszym na mróz niż częściej u nas spotykana surmia bignoniowa (C. bignonioides). Drzewa C. speciosa w naturze występują w środkowej części Stanów Zjednoczonych. W uprawie mogą osiągać wysokość 15–20 m. Mają duże, długości 15–30 cm liście i tworzą największe w rodzaju surmia kwiaty (średnicy nawet do 6 cm) — białawe, z żółto zabarwioną gardzielą. W Polsce kwitną zwykle od czerwca do lipca. Gatunek może być używany jako okazałe drzewo parkowe, a na zachodzie kraju — także jako alejowe. W szkółkach spotyka się tylko jedną odmianę surmii wielkokwiatowej — 'Pulverulenta'. Rośnie ona zdecydowanie wolniej od gatunku i zwykle ma krzaczasty pokrój. Wysokość krzewów nie przekracza 3 m. Największą ich ozdobą są liście — zielone, bardzo gęsto pokryte drobnymi białokremowymi plamkami. Odmiana ta tworzy kwiaty w tym samym okresie, co gatunek. Nadaje się do niewielkich ogrodów przydomowych i ma raczej charakter kolekcyjny (na terenach zieleni może "razić" zbyt egzotycznym, obcym, wyglądem). Jak wszystkie katalpy, powinna być sadzona w miejscach osłoniętych od silnych wiatrów, na zacisznych stanowiskach — rośliny późno kończą wegetację i mogą cierpieć od jesiennych przymrozków — oraz w żyznej głębokiej glebie. Rośliny rozmnaża się przez szczepienie na doniczkowanych podkładkach C. bignonioides, wczesną wiosną w szklarni — przez stosowanie lub w sarnią nóżkę.
Bukan
Nothofagus antarctica
To najbardziej odporny na mróz gatunek w obrębie rodzaju Nothofagus (rodzina Fagaceae) W naturze występuje w Ameryce Południowej, w Patagonii. Tworzy niewielkie drzewa lub — częściej — charakterystycznie rozgałęzione krzewy (wysokość 5–10 m) z wyraźnym jednym lub kilkoma przewodnikami oraz szeroko rozpostartymi bocznymi gałęziami, których układ przypomina „rybią ość”. Wyselekcjonowana w USA odmiana 'Puget Pillar’ ma pokrój kolumnowy. Krzewy tego gatunku bukana są bardzo dekoracyjne i często sadzone w parkach oraz ogrodach na Zachodzie. Liście roślin są niewielkie, długości 1,3–4 cm, lekko skręcone u nasady, ciemnozielone i błyszczące. Jesienią zmieniają barwę na złotopomarańczową. Rośliny wymagają stanowisk słonecznych, osłoniętych od wiatru oraz żyznej gleby o odczynie lekko kwaśnym do obojętnego. Dobrze znoszą suszę. W Polsce można je sadzić w najcieplejszych rejonach, głównie na zachodzie kraju (strefa 7 USDA). Największym problemem w produkcji bukanów jest rozmnażanie. W Holandii używa się do tego celu sadzonek półzdrewniałych, ciętych od czerwca do lipca w fazie silnego wzrostu roślin (nie należy usuwać wierzchołków sadzonek) i traktowanych substancjami wspomagającymi tworzenie korzeni. Można też próbować ukorzeniać sadzonki zdrewniałe (cięte zimą) w marcu, kwietniu pod osłonami. Najpewniejszym, ale mało wydajnym sposobem rozmnażania, są odkłady zwykłe, które tworzą korzenie po około roku.
Surmia wielkokwiatowa 'Pulverulenta’
Catalpa speciosa 'Pulverulenta’
Surmia wielkokwiatowa jest gatunkiem odporniejszym na mróz niż częściej u nas spotykana surmia bignoniowa (C. bignonioides). Drzewa C. speciosa w naturze występują w środkowej części Stanów Zjednoczonych. W uprawie mogą osiągać wysokość 15–20 m. Mają duże, długości 15–30 cm liście i tworzą największe w rodzaju surmia kwiaty (średnicy nawet do 6 cm) — białawe, z żółto zabarwioną gardzielą. W Polsce kwitną zwykle od czerwca do lipca. Gatunek może być używany jako okazałe drzewo parkowe, a na zachodzie kraju — także jako alejowe. W szkółkach spotyka się tylko jedną odmianę surmii wielkokwiatowej — 'Pulverulenta’. Rośnie ona zdecydowanie wolniej od gatunku i zwykle ma krzaczasty pokrój. Wysokość krzewów nie przekracza 3 m. Największą ich ozdobą są liście — zielone, bardzo gęsto pokryte drobnymi białokremowymi plamkami. Odmiana ta tworzy kwiaty w tym samym okresie, co gatunek. Nadaje się do niewielkich ogrodów przydomowych i ma raczej charakter kolekcyjny (na terenach zieleni może „razić” zbyt egzotycznym, obcym, wyglądem). Jak wszystkie katalpy, powinna być sadzona w miejscach osłoniętych od silnych wiatrów, na zacisznych stanowiskach — rośliny późno kończą wegetację i mogą cierpieć od jesiennych przymrozków — oraz w żyznej głębokiej glebie. Rośliny rozmnaża się przez szczepienie na doniczkowanych podkładkach C. bignonioides, wczesną wiosną w szklarni — przez stosowanie lub w sarnią nóżkę.
