Berberys koreański
Berberis koreana
Ten gatunek berberysu pochodzi z Korei. Mimo że jest uprawiany w Polsce od 1928 r., w ogrodach spotyka się go stosunkowo rzadko. Należy jednak do najpiękniejszych berberysów. Krzewy osiągają wysokość 2 m i tworzą odrosty. Pędy są wyprostowane, ale pod ciężarem owoców wyginają się łukowato. Wiosną ozdobą roślin są kwiaty, zebrane w zwisające grona, długości do 10 cm. Latem krzewy są dekoracyjne dzięki dużym (dł. 7–9 cm) eliptycznym liściom, sztywnym i skórzastym, na wierzchołkach zaokrąglonym, a na brzegach gęsto piłkowanym. Jesienią liście zmieniają barwę na jaskrawoczerwoną. Największą ozdobą tego gatunku są jednak owoce — jadalne, przydatne na konfitury — największe ze spotykanych u berberysów. Są jaskrawoczerwone, kuliste — pojedyncze mogą mieć średnicę do 8 mm. Zebrane w grona długości do 8 cm utrzymują się na krzewach aż do wiosny. Berberys koreański nie jest wymagający wobec podłoża, dobrze znosi mróz, suszę oraz zanieczyszczone miejskie powietrze. Jest odporny na rdzę źdźbłową. Powinien być polecany do sadzenia na terenach zieleni w miastach oraz na niecięte, cierniste żywopłoty. Można go rozmnażać przez siew nasion w polu jesienią, bezpośrednio po zbiorze albo wegetatywnie —
z sadzonek zielnych w lecie, półzdrewniałych we wrześniu lub zdrewniałych w październiku i listopadzie.
Parocja perska
Parrotia persica
Parocja to wysoki krzew lub drzewo (w uprawie do 10 m wysokości) z rodziny oczarowatych (Hamamelidaceae). Liście tego gatunku osiągają długość 5–12 cm, są skórzaste, błyszczące i ciemnozielone, wczesną wiosną — różowawe. Różowoczerwone, pozbawione płatków kwiaty rozwijają się wiosną przed rozwojem liści. Jako pojedyncze są niepozorne, ale ponieważ jest ich dużo, krzewy sprawiają wrażenie okrytych różowoczerwoną mgłą. Największą ozdobą parocji jest jednak jesienne przebarwienie liści — od żółtego do szkarłatnoczerwonego. W lecie drzewa są dekoracyjne dzięki dużym, zdrowym liściom oraz łuszczącej się, podobnie jak u platanów, korze. Parocje są w przeciętne zimy odporne na niską temperaturę (młode siewki wymagają okrywania) oraz dobrze znoszą zanieczyszczone powietrze. Na Zachodzie polecane są do sadzenia w miastach (używa się np. odmiany 'Vanessa'). Rosną wolno i nadają się do ogrodów przydomowych oraz parków. Należy wybierać dla tych roślin stanowiska słoneczne, gdyż w półcieniu liście przebarwiają się mniej intensywnie. Nie są wymagające wobec podłoża, nie znoszą jedynie gleb wapiennych. Parocje rozmnaża się z nasion, które — po stratyfikacji — kiełkują dobrze, ale powoli. Wegetatywnie gatunek ten można rozmnażać w lecie z sadzonek zielnych, traktowanych preparatami przyspieszającymi tworzenie korzeni.
Berberys koreański
Berberis koreana
Ten gatunek berberysu pochodzi z Korei. Mimo że jest uprawiany w Polsce od 1928 r., w ogrodach spotyka się go stosunkowo rzadko. Należy jednak do najpiękniejszych berberysów. Krzewy osiągają wysokość 2 m i tworzą odrosty. Pędy są wyprostowane, ale pod ciężarem owoców wyginają się łukowato. Wiosną ozdobą roślin są kwiaty, zebrane w zwisające grona, długości do 10 cm. Latem krzewy są dekoracyjne dzięki dużym (dł. 7–9 cm) eliptycznym liściom, sztywnym i skórzastym, na wierzchołkach zaokrąglonym, a na brzegach gęsto piłkowanym. Jesienią liście zmieniają barwę na jaskrawoczerwoną. Największą ozdobą tego gatunku są jednak owoce — jadalne, przydatne na konfitury — największe ze spotykanych u berberysów. Są jaskrawoczerwone, kuliste — pojedyncze mogą mieć średnicę do 8 mm. Zebrane w grona długości do 8 cm utrzymują się na krzewach aż do wiosny. Berberys koreański nie jest wymagający wobec podłoża, dobrze znosi mróz, suszę oraz zanieczyszczone miejskie powietrze. Jest odporny na rdzę źdźbłową. Powinien być polecany do sadzenia na terenach zieleni w miastach oraz na niecięte, cierniste żywopłoty. Można go rozmnażać przez siew nasion w polu jesienią, bezpośrednio po zbiorze albo wegetatywnie —
z sadzonek zielnych w lecie, półzdrewniałych we wrześniu lub zdrewniałych w październiku i listopadzie.
Parocja perska
Parrotia persica
Parocja to wysoki krzew lub drzewo (w uprawie do 10 m wysokości) z rodziny oczarowatych (Hamamelidaceae). Liście tego gatunku osiągają długość 5–12 cm, są skórzaste, błyszczące i ciemnozielone, wczesną wiosną — różowawe. Różowoczerwone, pozbawione płatków kwiaty rozwijają się wiosną przed rozwojem liści. Jako pojedyncze są niepozorne, ale ponieważ jest ich dużo, krzewy sprawiają wrażenie okrytych różowoczerwoną mgłą. Największą ozdobą parocji jest jednak jesienne przebarwienie liści — od żółtego do szkarłatnoczerwonego. W lecie drzewa są dekoracyjne dzięki dużym, zdrowym liściom oraz łuszczącej się, podobnie jak u platanów, korze. Parocje są w przeciętne zimy odporne na niską temperaturę (młode siewki wymagają okrywania) oraz dobrze znoszą zanieczyszczone powietrze. Na Zachodzie polecane są do sadzenia w miastach (używa się np. odmiany 'Vanessa’). Rosną wolno i nadają się do ogrodów przydomowych oraz parków. Należy wybierać dla tych roślin stanowiska słoneczne, gdyż w półcieniu liście przebarwiają się mniej intensywnie. Nie są wymagające wobec podłoża, nie znoszą jedynie gleb wapiennych. Parocje rozmnaża się z nasion, które — po stratyfikacji — kiełkują dobrze, ale powoli. Wegetatywnie gatunek ten można rozmnażać w lecie z sadzonek zielnych, traktowanych preparatami przyspieszającymi tworzenie korzeni.
