W "Szkółkarstwie" 1/2000 Autor przedstawił przegląd gatunków i odmian krzewów z rodziny Hamamelidace. Tym razem podaje informacje szczególnie ważne dla producentów (red.).
| LESZCZYNOWIEC | ||
| Krzew ten można rozmnażać z nasion, które jednak trudno zdobyć (nie są oferowane w handlu). Nasiona wysiewa się pod osłonami, po rocznej stratyfikacji. Kiełkują bardzo nierównomiernie, a siewki rosną powoli. Najlepszym sposobem rozmnażania leszczynowców są odkłady poziome, wykonywane wiosną. Ziemia powinna być bardzo żyzna i przepuszczalna, zawsze umiarkowanie wilgotna. Na odkłady wybiera się pędy jednoroczne lub dwuletnie. Ich ukorzenianie trwa bardzo długo, jak wszystkich oczarowatych, i wynosi przeciętnie 2 lata. Proces ten można przyspieszyć nacinając korę na zgięciu odkładu i stosując „ukorzeniacz” do sadzonek zdrewniałych. Szczepienie — przez stosowanie lub na przystawkę boczną, na 2-, 3-letnich siewkach Corylopsis spicata — jest możliwe, problem stwarza jednak pozyskanie podkładek. Można też spróbować ukorzeniania sadzonek zielnych pozyskiwanych z wierzchołków pędów w drugiej połowie czerwca i na początku lipca. Sporządza się dwu-, trzywęzłowe sadzonki, zdejmuje się pasek kory u podstawy sadzonki zanurzając ją w talku z 1–1,5% IBA (ten regulator wzrostu znajduje się np. w preparacie Rhizopon AA). Należy też zadbać o jak najlepsze warunki w trakcie ukorzeniania. | ||
| FOTERGILLA | ||
Również można rozmnażać ją z nasion (rys.), ale, podobnie jak w przypadku leszczynowca, są one trudno dostępne, kiełkują nierównomiernie i wymagają roku lub 2 lat stratyfikacji. Zawiązywane w Polsce mają słabą zdolność kiełkowania. Wegetatywnie fotergillę i jej odmiany możemy rozmnażać przez odkłady lub sadzonki zielne, tak jak leszczynowce.
| ||
| OCZAR | ||
Łatwiej rozmnaża się z nasion niż leszczynowce i fotergille, ponadto nasiona oczarów są powszechniejsze w obrocie handlowym. Stare krzewy w kolekcjach dendrologicznych owocują obficie i corocznie będąc często źródłem samosiewów. Zbiór nasion trzeba przeprowadzić przed całkowitym dojrzeniem owoców, gdyż torebki otwierając się wyrzucają nasiona na sporą odległość. Zebrane owoce (fot.) umieszcza się w papierowych workach lub szklanych słojach w ciepłym i suchym miejscu. Po uwolnieniu nasion trzeba je niezwłocznie poddać stratyfikacji na 1–1,5 roku. Nasiona wysiewa się do skrzynek lub inspektów. Kiełkowanie jest nierównomierne i część nasion przeleguje do następnego roku. Z doniesień amerykańskich wynika, że można stosować stratyfikację chłodno-ciepłą: po 3 miesiącach chłodu zapewnić 3 miesiące wysokiej temperatury (ok. 20°C).
Odmiany oczarów rozmnaża się przez szczepienie (stosowanie lub na przystawkę boczną), używając 2-, 3-letnich siewek oczaru wirginijskiego lub pośredniego jako podkładki. Szczepi się w lutym lub w sierpniu. Zrazy pozyskuje się z jednorocznych pędów. Niektórzy amerykańscy autorzy mają szereg zarzutów do tego sposobu rozmnażania oczarów. Uważają, że szczepione podkładki dają ogromną liczbę odrostów, przez co odmiany szlachetne często dziczeją. Zaszczepione odmiany rosną początkowo dość wolno, dlatego bywa i tak, że odrostów się nie usuwa. Klienci przeżywają później rozczarowanie, gdy zakupiona roślina, z etykietą np. Hamamelis x intermedia 'Diane’ (czerwono kwitnąca odmiana) we wrześniu wydaje żółte kwiaty Hamamelis virginiana (podkładka). Wspomniani amerykańscy autorzy zalecają, jeśli to możliwe, rozmnażanie z sadzonek i uprawę roślin na własnych korzeniach. Ukorzenianie oczarów jest dość trudne i daje często zróżnicowane wyniki. Ogólnie zaleca się wczesne pobieranie sadzonek (maj, czerwiec) i wysokie stężenie IBA (0,8–1,5%) w preparacie stymulującym wytwarzanie korzeni. Na niewielką skalę krzewy można także rozmnażać z odkładów poziomych, podobnie jak leszczynowce i fotergille. Odkłady te ukorzeniają się długo, a warunkiem powodzenia w produkcji jest żyzna, dobrze napowietrzona i stale umiarkowanie wilgotna gleba. | ||
