Ogrodinfo

W poprzednich częściach tego cyklu Autor przedstawił liczbę i strukturę agrarną polskich szkółek ("Szkółkarstwo" 4/2004), analizę zatrudnienia ("Szkółkarstwo" 4/2005), wielkość i wartość produkcji materiału szkółkarskiego ("Szkółkarstwo" 5/2004 i 1/2005) oraz jego ceny w Polsce i za granicą ("Szkółkarstwo" 2/2005). Wszystkie informacje pochodzą z szacunków otrzymanych na podstawie badań ankietowych, które Autor przeprowadził w latach 2000–2002 (red.).

W Polsce mamy obecnie dostęp do środków pomocowych UE na dofinansowanie inwestycji w produkcji roślin pod osłonami. Skorzystanie z tego źródła finansowania wymaga wielu rzetelnych opracowań techniczno-ekonomicznych uzasadniających realność przedsięwzięcia inwestycyjnego. W naszych warunkach klimatycznych im mniej wydamy na ogrzewanie upraw szklarniowych, tym szybciej uzyskamy zwrot nakładów inwestycyjnych. Dlatego nie należy obawiać się zwiększonych nakładów inwestycyjnych na oszczędne źródło ciepła — należy obawiać się, że zainwestowane środki finansowe nie zapewnią uzyskania ciepła przy najmniejszych z możliwych kosztach.

W drugiej połowie sezonu wegetacyjnego intensywność występowania szkodników z reguły znacznie się zmniejsza. Niektóre gatunki wytworzyły już stadia spoczynkowe, których dalszy rozwój rozpocznie się dopiero w następnym roku. Nie znaczy to jednak, że możemy zupełnie zaniechać monitorowania sadów i plantacji, gdyż i w tym okresie drzewom i krzewom owocowym zagraża kilka ważnych gatunków roślinożerców, które mogą spowodować istotne szkody.

Tegoroczna wiosna rozpoczęła się późno i gwałtownie. Szybko ruszyła wegetacja i rozpoczęto nasadzenia wielu ciepłolubnych roślin pod osłonami.

Szkółkarze szukają możliwości przedłużania spoczynku roślin wykopywanych bez bryły korzeniowej. Wiosną sadzenie takich krzewów lub drzew bywa utrudnione, gdyż gleba często jest jeszcze zmarznięta. Ponadto, nawet w okresie o sprzyjającej pogodzie, wiosenne spiętrzenie prac utrudnia sadzenie roślin we właściwym terminie, zanim rozpoczną wegetację. Można temu zapobiec odpowiednio przechowując materiał szkółkarski, co dodatkowo chroni go przed uszkodzeniami mrozowymi oraz tymi powodowanymi przez szkodniki i patogeny grzybowe.

Niedawno upłynął rok od przystąpienia naszego kraju do Unii Europejskiej. Wtedy nadzieje mieszały się z wątpliwościami. Obawy nie ominęły również ogrodników. Dziś, z perspektywy czasu, można rzec, że wątpliwości i nadzieje zastąpione zostały konkretnymi pytaniami i działaniem. Kilka z nich dotyczy ochrony roślin i powtarza się jeszcze dość często: "Czy liczba środków ochrony roślin na polskim rynku w najbliższym czasie radykalnie się zmniejszy?" "Jaki środki zostaną wycofane?" "W jakich rodzajach upraw nastąpią w tym względzie największe zmiany?"

Owoce te zajmują czwartą pozycję na naszym rynku po jabłkach, wiśniach i śliwkach. W latach 1997–2004 produkowaliśmy rocznie 58 000–92 000 ton gruszek, przy czym trudno się dopatrzyć tendencji wzrostowej.

mówiono 21 kwietnia w Skierniewicach podczas konferencji zorganizowanej przez Instytut Warzywnictwa. Prowadzący konferencję dr Krystian Szudyga (fot. 1) przedstawił zmiany, jakie nastąpiły na rynku...

'Elise' — holenderska odmiana jabłoni — cieszy się coraz większą popularnością wśród sadowników, z powodu wysokiej plenności, walorów jakościowych owoców i ich dużej trwałości w obrocie (fot. 1). Po pierwszych latach owocowania tej odmiany sadownicy prawdopodobnie coraz bardziej będą się przekonywać do walorów 'Elise', co z kolei powinno przełożyć się na rosnące zainteresowanie jej materiałem szkółkarskim.

Zgodnie z przepisami dotyczącymi organizacji rynku świeżych owoców i warzyw, za jakość towaru odpowiada dysponent produktu, czyli osoba fizyczna lub prawna czy jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, która wprowadza te towary do obrotu, oraz podmioty prowadzące działalność gospodarczą w zakresie produkcji, transportu, przygotowania produktu do sprzedaży, to jest pakowania i znakowania oraz sprzedaży. W myśl tych przepisów na każdym opakowaniu zawierającym świeże owoce i warzywa należy umieścić informacje niewprowadzające w błąd konsumenta co do tożsamości, rodzaju produktu, jego właściwości, ilości, pochodzenia, sposobu produkcji oraz nieprzypisujące produktom cech, których te nie posiadają. Informacje dotyczące produktu powinny znajdować się bezpośrednio na opakowaniu lub etykiecie, trwale do niego przytwierdzone.