Sądzi się, że wyginanie się szypuł częściowo powodowane jest przez blokowanie tkanek przewodzących wodę przez bakterie, co prowadzi do przedwczesnego zaniku turgoru, spadku ciśnienia osmotycznego oraz utraty sztywności przez ściany komórkowe. Wśród środków testowanych na odmianie ‘Tamara’ gerbery i sześciu innych podatnych na więdniecie szypuł znalazły się związki zapobiegające rozwojowi drobnoustrojów, surfaktanty, cukry, jony nieorganiczne oraz związki chemiczne wpływające na sztywność ścian komórkowych.
Substancje zapobiegające rozwojowi drobnoustrojów (np. chlor lub jony srebra), używane do jednorazowego zanurzenia pędów, nie dały żadnych pozytywnych efektów. Efekt opóźnienia więdnięcia i załamywania się pędów wywoływało jedynie umieszczenie ciętych kwiatostanów w roztworze wody o pH 3–3,5. Odczyn taki hamował bowiem rozwój bakterii. Podobnie efektów nie dało użycie surfaktantów, natomiast dodatek cukrów tylko nieco przedłużał czas, który upływał do momentu załamywania się szypuł. Na sztywność ścian komórkowych wpływ mogą mieć jony wapnia oraz stężenie jonów wodorowych H+.
Traktowanie kwiatostanów chlorkiem wapnia wydłużało ich trwałość. Więdnięciu w znacznym stopniu zapobiegało zanurzenie kwiatów w roztworze wanadanu, inhibitora transportu jonów wodorowych H+ do ścian komórkowych, jednak efektem ubocznym była niepożądana zmiana barwy kwiatów języczkowatych. Odwrotnie użycie fuzikokcyny, promotora transportu jonów wodorowych H+ do ścian komórkowych, drastycznie przyspieszało więdnięcie szypułek.
Mieszanina związków chemicznych (50 mM chlorku wapnia, 25 g/l sacharozy, przy odczynie roztworu zbuforowanym do pH 3,5 za pomocą kwasu cytrynowego i K2HPO4), użyta do zanurzania ściętych pędów przez 24 godziny przed późniejszym umieszczeniem ich w czystej wodzie w temperaturze otoczenia 20°C (symulowane warunki u nabywcy), znacznie opóźniła więdnięcie szypuł gerbery.
Tekst i fot. W. Górka
Na podstawie Postharvest Biology and Technology, 12/2014
Informacja pochodzi z numeru 9/2015 miesięcznika „Rośliny Ozdobne”
