Epimedium czerwone
Epimedium x rubrum
Jest to mieszaniec dwóch gatunków epimedium, pochodzących z wilgotnych lasów Japonii. Tworzy zwarte kępy (wysokości do 40 cm), składające się ze złożonych odziomkowych liści, które są kolczasto ząbkowane. Wiosną liście są marmurkowatozielone, później ciemnozielone, a jesienią ich brzegi zmieniają barwę na czerwoną, podczas gdy środki — na żółtą. Liście są częściowo zimozielone, choć w naszym klimacie zwykle przemarzają
(rośliny są jednak wystarczająco odporne na mróz). W kwietniu i maju epimedium tworzy kwiaty na dość długich szypułkach. Kwiaty mają oryginalny kształt i są dwubarwne — na zewnątrz czerwone, wewnątrz kremowe. Utrzymują się na roślinach nawet przez 4 tygodnie. Epimedia lubią wilgotne stanowiska, najlepiej zacienione (w słońcu rosną słabiej). Mogą być używane do zadarniania powierzchni pod drzewami i krzewami, gdyż są wyjątkowo długowieczne (w jednym miejscu mogą rosnąć do 40 lat). Najłatwiejszym sposobem rozmnażania tego gatunku jest podział roślin na początku września lub po kwitnieniu (rośliny źle znoszą jednak wiosenne przesadzanie). Wiosną można też ukorzeniać odłamane z piętką młode rozetki liści, ale jest to mało wydajny sposób rozmnażania.
Ułudka wiosenna
Omphalodes verna
Ten gatunek z rodziny szorstkolistnych (Boraginaceae) pochodzi z południowej Europy, ale jest u nas wystarczająco odporny na mróz. Ułudki to niskie byliny (wysokości 10–20 cm) bardzo szybko zadarniające podłoże, po którym rozprzestrzeniają się za pomocą rozłogów. Jasnozielone liście odziomkowe są sercowate lub jajowate i mają długie ogonki. Liście na łodygach są mniejsze, bardziej eliptyczne i osadzone na krótszych ogonkach. Na początku kwietnia (czasem w marcu) rośliny tworzą liczne kwiaty podobne do tych u niezapominajek — niebieskie z białym oczkiem, zebrane w luźne grona. Znana jest odmiana 'Alba' o kwiatach białych oraz 'Grandiflora' o kwiatach większych niż u gatunku. Ułudki szybko się rozrastają (dobrze się prezentują, gdy pokrywają większe powierzchnie) i są długowieczne. Nadają się na cieniste rabaty, do ogrodów skalnych, a także do sadzenia pod drzewami i krzewami. Nie są specjalnie wybredne wobec podłoża, byle by nie było zbyt suche. Rośliny można łatwo rozmnażać przez sadzonki rozłogowe późną jesienią (pod osłonami) lub przez podział wczesną wiosną (w lutym, marcu). Ułudki można też rozmnażać z nasion, które należy wysiewać bezpośrednio po zbiorze lub jesienią.
Epimedium czerwone
Epimedium x rubrum
Jest to mieszaniec dwóch gatunków epimedium, pochodzących z wilgotnych lasów Japonii. Tworzy zwarte kępy (wysokości do 40 cm), składające się ze złożonych odziomkowych liści, które są kolczasto ząbkowane. Wiosną liście są marmurkowatozielone, później ciemnozielone, a jesienią ich brzegi zmieniają barwę na czerwoną, podczas gdy środki — na żółtą. Liście są częściowo zimozielone, choć w naszym klimacie zwykle przemarzają
(rośliny są jednak wystarczająco odporne na mróz). W kwietniu i maju epimedium tworzy kwiaty na dość długich szypułkach. Kwiaty mają oryginalny kształt i są dwubarwne — na zewnątrz czerwone, wewnątrz kremowe. Utrzymują się na roślinach nawet przez 4 tygodnie. Epimedia lubią wilgotne stanowiska, najlepiej zacienione (w słońcu rosną słabiej). Mogą być używane do zadarniania powierzchni pod drzewami i krzewami, gdyż są wyjątkowo długowieczne (w jednym miejscu mogą rosnąć do 40 lat). Najłatwiejszym sposobem rozmnażania tego gatunku jest podział roślin na początku września lub po kwitnieniu (rośliny źle znoszą jednak wiosenne przesadzanie). Wiosną można też ukorzeniać odłamane z piętką młode rozetki liści, ale jest to mało wydajny sposób rozmnażania.
Ułudka wiosenna
Omphalodes verna
Ten gatunek z rodziny szorstkolistnych (Boraginaceae) pochodzi z południowej Europy, ale jest u nas wystarczająco odporny na mróz. Ułudki to niskie byliny (wysokości 10–20 cm) bardzo szybko zadarniające podłoże, po którym rozprzestrzeniają się za pomocą rozłogów. Jasnozielone liście odziomkowe są sercowate lub jajowate i mają długie ogonki. Liście na łodygach są mniejsze, bardziej eliptyczne i osadzone na krótszych ogonkach. Na początku kwietnia (czasem w marcu) rośliny tworzą liczne kwiaty podobne do tych u niezapominajek — niebieskie z białym oczkiem, zebrane w luźne grona. Znana jest odmiana 'Alba’ o kwiatach białych oraz 'Grandiflora’ o kwiatach większych niż u gatunku. Ułudki szybko się rozrastają (dobrze się prezentują, gdy pokrywają większe powierzchnie) i są długowieczne. Nadają się na cieniste rabaty, do ogrodów skalnych, a także do sadzenia pod drzewami i krzewami. Nie są specjalnie wybredne wobec podłoża, byle by nie było zbyt suche. Rośliny można łatwo rozmnażać przez sadzonki rozłogowe późną jesienią (pod osłonami) lub przez podział wczesną wiosną (w lutym, marcu). Ułudki można też rozmnażać z nasion, które należy wysiewać bezpośrednio po zbiorze lub jesienią.
