Kolkwicja chińska (Kolkwitzia amabilis) z rodziny Caprifoliaceae należy do najpiękniejszych krzewów, niezwykle obficie kwitnących. Mimo to w naszym kraju jest rzadko produkowana i sadzona, spotyka się ją głównie w ogrodach botanicznych.
Roślinę tę odkrył E. H. Wilson w czasie podróży do Chin, którą odbywał w 1901 r. Nowy rodzaj nazwano Kolkwitzia, na cześć berlińskiego profesora botaniki, Richarda Kolkwitza. Kiedy zakwitła po raz pierwszy w Arboretum Veitcha w 1910 r., wzbudziła podziw. | ||
| ZALETY I ZASTOSOWANIE | ||
| Kolkwicja to krzew wysokości od 2 do 2,5 m, szeroko rozrośnięty, o łukowatych pędach. Kwiaty – dzwonkowate, barwy jasnoróżowej z żółtą plamą w gardzieli – są podobne do kwiatów krzewuszki. Pojawiają się pod koniec maja i na początku czerwca. Krzew kolkwicji przypomina wówczas, widoczny z daleka, bukiet. Jesienią liście długo utrzymują się na pędach i słabo się przebarwiają. Kolkwicja może przemarzać podczas surowych zim. W następnym roku po przemarznięciu dobrze jednak odrasta z nieuszkodzonych przyziemnych części pędów. Jest to krzew mało wymagający co do stanowiska. Bardzo dobrze rośnie na glebie lekkiej, piaszczystopróchnicznej, lekko wilgotnej i w miejscu słonecznym. Można ją jednak z powodzeniem uprawiać również na stanowisku półcienistym lub w cieniu, ale wówczas słabiej zakwita. Ten piękny krzew może mieć szerokie zastosowanie. Nadaje się do sadzenia pojedynczo lub w niedużych grupach, a także w zwartych, nieformowanych szpalerach – wygląda wówczas bardzo interesująco. Dobrze znosi przycinanie i formowanie, a więc może być polecany nie tylko do parków, ale także do małych ogródków przydomowych. | ||
| ROZMNAŻANIE | ||
| Kolkwicja bardzo dobrze zawiązuje nasiona, które kiełkują bez trudu i szybko. Nasiona powinny być zbierane na przełomie września i października. Wysiewa się je wczesną wiosną w szklarni, do lekkiego, przepuszczalnego podłoża, przykrywając niezbyt grubą warstwą piasku. Siewki rosną szybko i już w pierwszym roku rośliny mogą osiągać wysokość 30-40 cm. W drugim roku nadają się do wysadzania na miejsce stałe. Drugim sposobem rozmnażania jest sadzonkowanie. Najlepszy termin ukorzeniania sadzonek zielnych (w szklarni lub namiocie foliowym) to połowa lub koniec czerwca. Substancją stymulującą tworzenie korzeni jest IBA (0,2% lub 0,4%) zawarty np. w preparacie Seradix B nr 1. Sadzonki ukorzenia się w szklarni lub tunelu foliowym. Podłoże, w którym tworzą się największe bryły korzeniowe, to mieszanina piasku z torfem w stosunku 2:1. Formowanie korzeni trwa od 3 do 5 tygodni. W wyżej podanych warunkach ukorzenia się 80-100% sadzonek. | ||
