Magnolia Siebolda
Magnolia sieboldii
Ten gatunek magnolii pochodzi z Dalekiego Wschodu, gdzie tworzy rozłożyste krzewy, dorastające do wysokości 6 m. W naszych warunkach rośnie powoli i zwykle nie przekracza wysokości 4 m. Lście tej magnolii są odwrotnie jajowate i rozmieszczone wzdłuż pędów. Mają długość 10–12 cm, są od spodu niebieskawe, a jesienią zmieniają barwę na żółtą. Magnolia Siebolda kwitnie długo i stopniowo — zwykle od czerwca do końca sierpnia. Bardzo dekoracyjne, pachnące kwiaty (o średnicy 7–10 cm), białe z karminowymi pylnikami, mają kształt odwróconej czarki i zwisają na długich (3–6 cm) szypułkach. Japońska odmiana 'Micheko Renge' ma kwiaty pełne. Mimo że kwiaty M. sieboldii rozwijają po rozwoju liści, są dobrze widoczne na krzewie. Interesujące są również różowofioletowe owoce, wyróżniające się szczególnie na tle żółtych liści jesienią. Krzewy są bardzo wytrzymałe na niską temperaturę w zimie (do –30o C), ale mogą być uszkadzane przez późne przymrozki. Z tego powodu dla roślin należy wybierać zaciszne stanowiska, najlepiej w lekkim półcieniu. Magnolia Siebolda wymaga gleb kwaśnych, bogatych w substancje organiczne oraz żyznych. Krzewy nie znoszą suszy, najlepiej czują się sadzone blisko zbiorników wodnych. Rośliny rozmnaża się przez siew nasion lub sadzonki zielne.
Judaszowiec amerykański
Cercis canadensis
'Forest Pansy'
Gatunek ten pochodzi z Ameryki Północnej i jest bardziej odporny na mróz niż częściej spotykany w Polsce judaszowiec południowy (C. siliquastrum). Odmiana 'Forest Pansy' uznawana jest za szkółkarski rarytas. Wyróżnia się wiosną purpurową barwą liści, które latem stają się bardziej purpurowozielone, a jesienią zmieniają kolor na buraczkowoczerwony oraz pomarańczowy. Chociaż odmiana ta uważana jest za stosunkowo nową, w rzeczywistości została znaleziona jako przypadkowa siewka w amerykańskiej szkółce leśnej w stanie Tennessee już w 1947 roku. Popularność zyskała jednak dopiero w ostatnich kilkunastu latach. Judaszowiec ten kwitnie wiosną, w kwietniu lub maju. Różowofioletowe kwiaty (ciemniejsze niż u gatunku) wyrastają bezpośrednio z pnia oraz konarów i są bardzo dekoracyjne. Odmiana 'Forest Pansy' rośnie słabiej niż gatunek, tworzy zwykle wielopniowe krzewy z szeroką koroną. Najlepiej rośnie na stanowiskach żyznych i wilgotnych, preferuje gleby o dużej zawartości wapnia. Judaszowce należy sadzić w miejscach słonecznych lub lekko zacienionych, ale osłoniętych przed wiatrem, gdyż nie są w pełni odporne na mróz. Odmiana 'Forest Pansy' jest bardziej wrażliwa na niską temperaturę zimą niż gatunek. Rośliny rozmnaża się przede wszystkim przez sadzonki zielne, sporządzane latem.
Magnolia Siebolda
Magnolia sieboldii
Ten gatunek magnolii pochodzi z Dalekiego Wschodu, gdzie tworzy rozłożyste krzewy, dorastające do wysokości 6 m. W naszych warunkach rośnie powoli i zwykle nie przekracza wysokości 4 m. Lście tej magnolii są odwrotnie jajowate i rozmieszczone wzdłuż pędów. Mają długość 10–12 cm, są od spodu niebieskawe, a jesienią zmieniają barwę na żółtą. Magnolia Siebolda kwitnie długo i stopniowo — zwykle od czerwca do końca sierpnia. Bardzo dekoracyjne, pachnące kwiaty (o średnicy 7–10 cm), białe z karminowymi pylnikami, mają kształt odwróconej czarki i zwisają na długich (3–6 cm) szypułkach. Japońska odmiana 'Micheko Renge’ ma kwiaty pełne. Mimo że kwiaty M. sieboldii rozwijają po rozwoju liści, są dobrze widoczne na krzewie. Interesujące są również różowofioletowe owoce, wyróżniające się szczególnie na tle żółtych liści jesienią. Krzewy są bardzo wytrzymałe na niską temperaturę w zimie (do –30o C), ale mogą być uszkadzane przez późne przymrozki. Z tego powodu dla roślin należy wybierać zaciszne stanowiska, najlepiej w lekkim półcieniu. Magnolia Siebolda wymaga gleb kwaśnych, bogatych w substancje organiczne oraz żyznych. Krzewy nie znoszą suszy, najlepiej czują się sadzone blisko zbiorników wodnych. Rośliny rozmnaża się przez siew nasion lub sadzonki zielne.
Judaszowiec amerykański
Cercis canadensis
’Forest Pansy’
Gatunek ten pochodzi z Ameryki Północnej i jest bardziej odporny na mróz niż częściej spotykany w Polsce judaszowiec południowy (C. siliquastrum). Odmiana 'Forest Pansy’ uznawana jest za szkółkarski rarytas. Wyróżnia się wiosną purpurową barwą liści, które latem stają się bardziej purpurowozielone, a jesienią zmieniają kolor na buraczkowoczerwony oraz pomarańczowy. Chociaż odmiana ta uważana jest za stosunkowo nową, w rzeczywistości została znaleziona jako przypadkowa siewka w amerykańskiej szkółce leśnej w stanie Tennessee już w 1947 roku. Popularność zyskała jednak dopiero w ostatnich kilkunastu latach. Judaszowiec ten kwitnie wiosną, w kwietniu lub maju. Różowofioletowe kwiaty (ciemniejsze niż u gatunku) wyrastają bezpośrednio z pnia oraz konarów i są bardzo dekoracyjne. Odmiana 'Forest Pansy’ rośnie słabiej niż gatunek, tworzy zwykle wielopniowe krzewy z szeroką koroną. Najlepiej rośnie na stanowiskach żyznych i wilgotnych, preferuje gleby o dużej zawartości wapnia. Judaszowce należy sadzić w miejscach słonecznych lub lekko zacienionych, ale osłoniętych przed wiatrem, gdyż nie są w pełni odporne na mróz. Odmiana 'Forest Pansy’ jest bardziej wrażliwa na niską temperaturę zimą niż gatunek. Rośliny rozmnaża się przede wszystkim przez sadzonki zielne, sporządzane latem.
