Na Ziemi Lubuskiej znajdują się największe w kraju jednogatunkowe lasy robinii akacjowej o powierzchni 174 ha usytuowane w miejscowości Cigacice w gminie Sulechów. Miód akacjowy pozyskuje się z nektaru kwiatów tego drzewa. Miód z tych terenów jest poszukiwany przede wszystkim ze względu na jego czystość.
W smaku miód akacjowy jest delikatny. Charakteryzuje się bardzo intensywnym zapachem kwiatów tego drzewa. Miód ten różni się od innych miodów zwłaszcza barwą, określaną jako jasno-słomkowa. Z uwagi na wysoką zawartość cukru owocowego (fruktozy), pozostaje w stanie płynnym przez długi czas i bardzo wolno krystalizuje się. Po krystalizacji najczęściej przybiera barwę białą albo jasnożółtą.
Tradycja pszczelarstwa na Ziemi Lubuskiej sięga średniowiecza. W późniejszym okresie rozwój pszczelarstwa zawdzięcza się przesiedleńcom z Kresów Wschodnich, którzy na stałe osiedlili się na tutejszych terenach po zakończeniu II wojny światowej. Wielu repatriantów przybywając na te tereny przywiozło ze sobą ule wraz z rodzinami pszczelimi, od których rozpoczynali rozwój swoich pasiek.
Całą wiedzę dotyczącą nazewnictwa sprzętu pszczelarskiego, sposobu dbania o rodziny pszczele oraz sposobu pozyskiwania miodu przekazywali swoim potomkom, którzy podtrzymują tę tradycję do dnia dzisiejszego.
Lista tradycyjnych lubuskich produktów liczy obecnie 24 pozycje. Oprócz opisanego miodu jest na niej także Miód wielokwiatowy łąkowy z Doliny Noteci.
Wśród regionalnych specjałów są m.in.: Schab tradycyjny słubicki, Kapusta kwaszona nadnotecka, Paska bukowińska, Piwo wschowskie czy Ser kozi zamkowy. Pierwszymi lubuskim Produktami Tradycyjnymi wpisanym do rejestru w lutym 2006 roku były: Wino gronowe i Bochen chleba starowiejskiego.
Uzyskanie statusu Produktu Tradycyjnego nie jest łatwe i obwarowane wieloma warunkami. Sam wpis do tylko formalność, jednak zanim do niego dojdzie, trzeba zebrać odpowiednią dokumentację, że dana potrawa, napój lub inny produkt spożywczy powstaje z surowców pochodzących z regionu z wykorzystaniem tradycyjnych metod, używanych od co najmniej 25 lat. Ważny jest także element tożsamości społeczności lokalnej trudniącej się jego wyrobem. Wpis na listę daje konsumentom gwarancję, że produkt jest unikalny, a jego jakość wysoka. Producentom stwarza natomiast możliwość promocji swoich wyrobów i zwiększa ich konkurencyjność na rynku. To także pierwszy krok do rejestracji nazwy produktu na poziomie Unii Europejskiej.
Według danych resortu rolnictwa najwięcej produktów tradycyjnych mają obecnie trzy regiony – woj. podkarpackie (154) oraz śląskie i pomorskie (po 136). Region lubuski wraz z woj. zachodniopomorskim i warmińsko-mazurskim plasują się na końcu tej statystyki mając na liście odpowiednio – 24 i po 25 produktów.
Źródło: 
