Krokosmia 'Lucifer'
Crocosmia 'Lucifer'
Do rodzaju Crocosmia (rodzina Iridaceae — kosaćcowate) należy 7 gatunków afrykańskich bylin. Z wielu spotykanych w produkcji krzyżówek tylko odmiana 'Lucifer' (wielokrotny mieszaniec 3 gatunków) jest w Polsce odporna na mróz (strefa 5 USDA — do –260C). Pozostałe należy wykopywać i przechowywać przez zimę, podobnie jak mieczyki. Odmiana 'Lucifer' tworzy bujne kępy (do wysokości 1,20 m) jaskrawozielonych, mieczowatych liści. Rośliny kwitną w połowie lipca. Lejkowate, ognistoczerwone kwiaty zebrane są w kłosowate kwiatostany osadzone na sztywnych, łukowato wygiętych pędach. Poszczególne kwiaty w kwiatostanie rozwijają się nawet przez 4 tygodnie. Kwiatostany nadają się na kwiaty cięte. Krokosmia 'Lucifer' szybko się rozrasta i tworzy duże skupienia, ozdobne także po zakończeniu kwitnienia (liście pozostają zielone, a miejsce kwiatostanów zajmują pająkowato rozgałęzione owocostany — oryginalne i dekoracyjne). Dla roślin najlepiej wybrać miejsca zaciszne i osłonięte od wiatrów. Nie mają specjalnych wymagań wobec gleby (byle była przepuszczalna) i dobrze znoszą suszę. Można je sadzić na rabatach bylinowych albo w kompozycjach z krzewami ozdobnymi. Rośliny można łatwo rozmnażać przez podział wiosną lub odejmowanie bulw przybyszowych.
Szkarłatka amerykańska
Phytolacca americana
Ta północnoamerykańska bylina trafiła do Europy najpierw jako warzywo (młode pędy po ugotowaniu mają smakować jak szparagi) i obecnie w wielu krajach uznawana jest za chwast. Jako ozdobna bylina bywa uprawiana w Austrii, Francji i Wielkiej Brytanii. Chociaż może mieć ograniczone zastosowanie w ogrodach bylinowych, jest poszukiwana przez hobbystów, ze względu na intrygujący wygląd. Szkarłatka może dorastać nawet do wysokości 3 m (najwyższe są najstarsze rośliny). Ze względu na drzewkowaty pokrój, rośliny dobrze wyglądają posadzone pomiędzy krzewami. Łodygi szkarłatki mają czerwonawy kolor, a jajowate i duże (długości do 15 cm) liście — zielony. Te ostatnie jesienią zmieniają barwę na purpurową. Kwiaty zebrane są w gęste kłosy długości do 15 cm. Owocami są lśniące jagody, najpierw czerwonawe, a po dojrzeniu — fioletowoczarne, osadzone na jaskrawoczerwonych ogonkach. W ojczyźnie szkarłatkę uważa się za chwast, ale w ogrodzie nie jest zbyt ekspansywna. Nie ma też specjalnych wymagań wobec podłoża ani stanowiska (znosi półcień). Można ją rozmnażać z nasion wysiewanych do gruntu przed zimą (rośliny tworzą silny korzeń palowy, co utrudnia przesadzanie). Aby przełamać spoczynek nasion, w USA zaleca się je moczyć przez 5 minut w stężonym kwasie siarkowym.
Krokosmia 'Lucifer’
Crocosmia 'Lucifer’
Do rodzaju Crocosmia (rodzina Iridaceae — kosaćcowate) należy 7 gatunków afrykańskich bylin. Z wielu spotykanych w produkcji krzyżówek tylko odmiana 'Lucifer’ (wielokrotny mieszaniec 3 gatunków) jest w Polsce odporna na mróz (strefa 5 USDA — do –260C). Pozostałe należy wykopywać i przechowywać przez zimę, podobnie jak mieczyki. Odmiana 'Lucifer’ tworzy bujne kępy (do wysokości 1,20 m) jaskrawozielonych, mieczowatych liści. Rośliny kwitną w połowie lipca. Lejkowate, ognistoczerwone kwiaty zebrane są w kłosowate kwiatostany osadzone na sztywnych, łukowato wygiętych pędach. Poszczególne kwiaty w kwiatostanie rozwijają się nawet przez 4 tygodnie. Kwiatostany nadają się na kwiaty cięte. Krokosmia 'Lucifer’ szybko się rozrasta i tworzy duże skupienia, ozdobne także po zakończeniu kwitnienia (liście pozostają zielone, a miejsce kwiatostanów zajmują pająkowato rozgałęzione owocostany — oryginalne i dekoracyjne). Dla roślin najlepiej wybrać miejsca zaciszne i osłonięte od wiatrów. Nie mają specjalnych wymagań wobec gleby (byle była przepuszczalna) i dobrze znoszą suszę. Można je sadzić na rabatach bylinowych albo w kompozycjach z krzewami ozdobnymi. Rośliny można łatwo rozmnażać przez podział wiosną lub odejmowanie bulw przybyszowych.
Szkarłatka amerykańska
Phytolacca americana
Ta północnoamerykańska bylina trafiła do Europy najpierw jako warzywo (młode pędy po ugotowaniu mają smakować jak szparagi) i obecnie w wielu krajach uznawana jest za chwast. Jako ozdobna bylina bywa uprawiana w Austrii, Francji i Wielkiej Brytanii. Chociaż może mieć ograniczone zastosowanie w ogrodach bylinowych, jest poszukiwana przez hobbystów, ze względu na intrygujący wygląd. Szkarłatka może dorastać nawet do wysokości 3 m (najwyższe są najstarsze rośliny). Ze względu na drzewkowaty pokrój, rośliny dobrze wyglądają posadzone pomiędzy krzewami. Łodygi szkarłatki mają czerwonawy kolor, a jajowate i duże (długości do 15 cm) liście — zielony. Te ostatnie jesienią zmieniają barwę na purpurową. Kwiaty zebrane są w gęste kłosy długości do 15 cm. Owocami są lśniące jagody, najpierw czerwonawe, a po dojrzeniu — fioletowoczarne, osadzone na jaskrawoczerwonych ogonkach. W ojczyźnie szkarłatkę uważa się za chwast, ale w ogrodzie nie jest zbyt ekspansywna. Nie ma też specjalnych wymagań wobec podłoża ani stanowiska (znosi półcień). Można ją rozmnażać z nasion wysiewanych do gruntu przed zimą (rośliny tworzą silny korzeń palowy, co utrudnia przesadzanie). Aby przełamać spoczynek nasion, w USA zaleca się je moczyć przez 5 minut w stężonym kwasie siarkowym.
